Kimi zaman birini kabullenmek ve anlamaya çalışmak bir girdaba kapılmışsınız hissi verir. En azından bende öyle oluyor. Son günlerde görüştüğüm ve D/s , M/s ilişkisi kurmak isteyen farklı cinsiyet, sosyal çevre ve kültürdeki insanların arasında o denli ilgi çekici, göz kamaştırıcı "ruh" lar var ki. Tanımaya çalıştığım ve konuştuğum bu insanlardan kimi kendinden emin ve pervasız, kimi aşırı duygusal ve muzdarip, kimi obsesif ve saldırgan.. Aslında hepsinde gördüğüm tek temel şey var. İnsan olmanın mükemmel "Kusuru". Bu insanlar benim için bir "Pollock" tablosu gibidir..
Ruhunda ve aklında "goblin" barındıran kusurlu insanları seviyorum. Kendi kusurlarımı kabullenmek belkide daha kolay olduğu içindir bu. Gördüğüm ve gözlemlediğim onca şey olmasına rağmen kimi zaman bu insanlara, benim gördüğüm şeyi anlatmaktan çekiniyorum. Hem ne gereği var ki.
Bir insan neden itaat etmek ister?
Bunu yüzlerce saat düşünüp bir cevap aradım. "İşte buldum" dediğim bir an hiç olmadı ve olmayacak. O kadar değişken koşulları var ki. Benim karşıma çıkan insanların neredeyse %70'lik kısmı korkularıyla yüzleşmek ve "kusurlu" buldukları taraflarını onarmak için bunu seçiyor. Peki bu çözüm oluyor mu onlar için? Mutlu oluyorlar mı? Peki korkularıyla yüzleştiklerinde bilinç dışındaki daha büyük korkular da yüzeye çıkmıyor mu? Böyle yüzlerce soru var cevaplanacak. Konuşulacak.
Sanırım buradaki asıl sorun "Yöntem". Asıl sorulması gereken soru ise; "Bir itaatkar/Köle ne ister?". Cevabın "Ayaklarımı yalaması" olduğunu hiç sanmıyorum. Bu kadar sığ bir bakış açısı aşağılanma tecrübesinden öte bir şey de yaratmayacaktır bence.
BD/SM sadece bir yöntem olarak kullanıldığında bence yeterli değil. Bir insanı anlamanın yolu, aklı ve ruhundaki o hassas ve gizemli, aynı zamanda kusurlu olan "anı" ya ulaşabilmekte yatıyor. Zaten bu yüzden de Hipnoz BDSM uygulamaları içinde yer almaz mı?
Nereye Bakarsan Bak Psikoloji
Bence kendisine Master veya Sahibe diyenler bu yargıya çok çabuk ulaşıyor. Parmakla sayılacak kadar az efendi olduğuna inanıyorum. Bir efendi sosyal bileşkeler, felsefe, matematik, kuram, mantık... Hayatın her objesinden faydalanarak kölesine/itaatkarına bir şeyler katabilen, onun ruhuna erişebilen insandır.
Seksüel haz ve sadist içgüdülerini tatmin etmek arzusuyla yanıp tutuşan bir efendi, kölesine sadece tanımlanamayacak bedensel bir acı vermekten ileri gidebilir mi? Fanatik beyinlerimizdeki açığa çıkartmadığımız korkularla bir insanın itaatini kazanabilir miyiz? Bu bağlamda bence bir efendinin alacağı sorumluluk ancak kölesine ne verebileceği ile ilgilidir. Korkudan doğan itaat bilinci Nazi politikası benzetmesinden de öteye gidemez. Elbetteki korku olmamalı da demiyorum. Ama korkuyu ve acıyı şefkatle ve arzuyla kabullenmeli itaatkar. Sırf onu baskıladığımız için değil. Ruhuna da dokunabildiğimiz için olmalı bu.
Bir kölenin ruh halini analiz etmeden, kırılganlıklarını bilmeden ona ne verebilirsin ki. Efendi pozisyonundaki otoriteye sahip olan kişi benim açımdan aynı zamanda terapisttir. Arındırır, rahatlatır. Çok eleştirildiğim konulardan birisi de hep bu oldu. "Neden bu kadar çaba sarf edeyim ki. O bir köle. Bana itaat etmek için var." diyenlerin sayısı oldukça fazla. Ben bu insanlara sığ bakıyorum. Otomobiline nasıl bakıyor ve yolda kalmak istemediğin için daima dikkatli olabiliyorsan, köle bir obje veya nesne bile olsa gözünde ona bakmalı, kontrol etmeli ve seni yolda bırakmaması için elinden geleni de yapmalısın. Elbette bu LifeStyle düşünenler için karaladığım bir yazı. Ama ne olursa olsun karşımızdaki şeyin bir düşünen organizma olduğu gerçeğini gözardı edemeyiz.
Ya Bir Harabe İle Karşılaşırsan?
Bu yukarıdaki başlık bana dün söylendi. "Ruhuma baktığında ya bir harabe ile karşılaşırsan".. Ona Efes Harabeleri örneği ile karşılık vermiştim. O muazzam kentin harabeleri arasında dolaşırken, binlerce yıl önceki halini kafamda canlandırmaya çalışarak, kentin aşınmış mermer yollarında kafamda binlerce garip düşünce ile kendime şunu sormuştum "Acaba ne hissediyorlardı? Şimdi burada olsalar ne hissederlerdi?" bu nesnel sorunun elbette bir cevabı yok.. Ama ben ona şunu söylemiştim "Betonlarla örülmüş bir sahte kent yerine, harabeyi görmek beni çok daha mutlu eder" Gerçeklik algımız hep görebildiklerimizle ölçüldüğü için, bireyi birey yapan olgulara şefkatle değil öfke ile, karşılaştıklarımızdan ve onun aslında "ne" veya "kim" olduğunu anladığımız anda da yargılarımızla davranıyoruz.
Ağaç (Dendrokronoloji) ve Köle Metaforu
Hani ağaç halkalarını bilirsiniz. Çok bilimsel detaylara girmeden basitçe anlatacağım. İşte o halkalar ile bir ağacın hangi dönemde nasıl bir çevresel faktöre maruz kaldığı, o dönemdeki yağış oranı, toprağın durumu, iklim gibi verilere ulaşılabilir. Ağaçlar her bir halka ve tabakasına bunu işler. İnsanı bir ağacın katmanlarına benzetişim bu yüzden. Psikolojik olarak kırılma yaşadığımız dönemlerde yeni bir şekillenme ve o kırılımları bilinç ve bilinç dışımıza atarak kendi halkalarımızı yaratıyoruz. Peki ağacın içine bakmadan halkaları görebilir miyiz? Bu mümkün değil.
Bir kölenin, bir efendinin (Elbette insan demek istiyorum ama BDSM öz eleştirisi de yapmak istiyorum diğer taraftan) bu halkaya ne kadar baktığını gerçekten çok merak ediyorum. Kaçımız umursuyoruz? Kaçımızın ilgisini çekiyor o halkalar. Ne yaşamış, o yaşadığı şeyden sonra neye dönüşmüş.
Çok anlamlı ve derinlemesine bir bakış olmuş Miss Janet. Elinize sağlık
Güzel bir yazı dizisi olmuş, elinize sağlık bazı yerler sanki ic sesim idi. saygılar ve sevgiler. Owk Simon
Itaati benim icin kisacasorumluluklarimdan uzaklasma, kendini verme, bir baskasinin eglencesini/mutlulugunu paylasabilme olarak tanimlayabilirim.
Tabii ki acinin vucuda sundugu endorfin seviyesinin sarhos edici, diz titretici, bagimlilik yapici etkisi de yadsinmamali…
Ve hepsinden onemlisi after care hugs…
Butun bunlara tekrat tekrat ulasmak icin itaat edecegim insanin beklentiletini karsilamak ve Onun konforunu, mutlulugunu yukseltmek benim ana amacimdir…
teşekürlerrrr
Kendini başkasında tamamlamak . Burda başlayan bir dialektik itaat eden de aynı domine eden de aynı . tek sorun uyum buda samanlıkta iğne aramak durumuna gidiyor çünkü her nasılsa arz talep gibi bir durumu sahiplenecek kişi arayacağı kişide bir salanan giyotin gibi hisettiriyor cok kasmamak akışına birakmak abartmamak lazım bence
Köle ve efendi ilişkisine derinlemesine bir yazı olmuş… Bir çırpıda okudum. Çok teşekkürler ( Berkan )
Bende milyonlarca kez sordum kendime bu soruyu "bir insan neden itaat etmek ister?" Utandım başta kendime verdiğim cevaplardan, zaman, çok uzun bir zaman geçtikten sonra kabullendim ve buldum kendi cevaplarımı. Baskın bir karekterin cevap bulabileceği bir soru değil aslında bence, sadece ben ve benim gibiler cevap verebilir bu soruya.
Güzel nedir? Mutluluk nedir? Doğru olan nedir? Cevabı olabilir mi bu soruların? Yoktur çünkü 8 milyar insan için farklıdır hepsinin formülü, ama bir itaatkar için tektir, "O" mutlu mu? Burada biter itaatkar için her şey eğer "O" mutluysa başka bir şeyi düşünmeye gerek yoktur. Tüm bilinmezleri tanımlanmıştır denklemin. Çünkü bir itaatkar korkuğu için, itaat etmediğinde acı çekeceği için itaat etmez. İtaat edilmesi gerektiği için itaat eder. Korkak,eksik,ezik değildir bir itaatkar, ne olduğunun farkına varmıştır sadece,öyle olsaydı eğer güçlü olan herkesin karşısında eğilirdi, teslim olurdu. Böyle mi tanıdığınız itaatkarlar, bence değiller. Peki neden itaat ediyoruz? Herkes başka bir şey söylüyor, ama benim için yanıtı tek, seviyorum. Bu kadar basit aslında, salt gücün karşısında veya güzelliğin karşısında değil eğilmem; öyle olsaydı eğer bana hükmedecek çok insan olurdu,güzel veya güçlü diye eğilmem kimsenin karşısında. Sevdiği için itaat eder itaatkar; bu sevgi anneye,kardeşe,sevgiliye,eşine veya tanrıya duyulan gibi bir sevgi değildir;daha ötetir daha fazladır daha özeldir daha saftır. "O"na duyduğu sevgidir, "O"na duyduğu güvendir. Basit aslında karmaşık gibi görünen sorunun cevabı bana göre.
@Itswnr
"Neden bu kadar çaba sarfedeyim ki. O bir köle. Bana itaat etmek için var."
Bunu diyen birisi muhtemelen "iyi köle yok" da diyordur. İlgi gösterilmediği, eğitilmediği, konuşmaya bile tenezzül edilmediği için köle "iyi" olmuyor olabilir mi?
Köle iyi değilse, hatayı Efendi yapıyordur bence.
Bir de günümüzde D/s ilişkileri yerini daha çok D/ssssssss ilişkilerine bırakmaya başladı. Herkes bir işe yarasın, bir şekilde kullanılsın, biri şoför olsun, diğeri hesap ödesin, başkası nakit para göndersin, o dayak yesin, bu gönlümü eğlesin gibi işlere yaramamız gerekiyor artık. Duygularımızın, düşüncelerimizin, hislerimizin, ruhumuzun bir önemi kalmıyor gitgide.
Bir anne evladıyla ilgilenmez mi hiç? Onu yetiştirmez, doğruları yanlışları öğretmez mi?
Ya da sahiplendiğiniz bir evcil hayvanı kapının önüne bağlayıp unutur musunuz? Hevesinizi alınca sokağa mı atarsınız?
Köle de insan. Ve Efendi'sinin ilgisine muhtaç.
Efendi kimliğinde belirttiginiz, taşınması gereken ozelliklere tüm kalbimle katılıyorum. Sadece bedene hükmetmek Efendilik olsaydı; karsisindakiyle yatan herkes Efendi olurdu. "Terapist" olabilme konusunda da ayni şeyi düşünüyorum. Fakat önemli olan terapist olabilmekten öte, Efendiliği ve kölenin ciddi bir psikolojik eğitimden geçirilmesi gerektiğini tüm hücrelerinde hissedebilmek. Çünkü bir dönem bu kimliğe bürünmeye kalkan erkek arkadaşım, diplomali bir "psikolog"du. Ama beni eğitemedi 🙂 Her şeyin bir bedeli vardır. Baskasinin eğittiği köleyle yetinmeyip, bir bakireyle olmak gibi kendine özel bir köle yaratilmak isteniyorsa, zaman ve emek harcamali. Kaliteli ve o köle için en doğru stratejiyle.
Benim neden "itaat" etmek istememe gelince; benden her yönden güçlü olan bir Efendiye tutkuyla bağlı olma ihtiyaci. Onu mutlu edebilmek ve aidiyet duygusunu sonuna kadar hissedebilmek ihtiyaci. Üzerimde kontrolü olmadan yaşadığım "hiçlik" olgusundan kurtulabilme çabası. Efendim olmadan bir sokak köpeği gibi sahipsiz ve sanki bitkisel hayatta olma hissini yenme mücadelesi.